ناپایداری محیط شهری،تحلیلی بر محدوده های ناهمگون در بافت شهر مطالعه موردی مناطق شمالی شهر تهران

آن چه امروزه به عنوان مشکلات کلان شهر تهران مطرح می شود، ریشه در سیاست های برنامه ریزی شهری کشورمان در گذشته ای نه چندان دور تا امروز دارد. مهاجرت از تمام کانون های جمعیتی کشور به تهران، رشد بی رویه جمعیت شهری بدون هماهنگی با توسعه زیر ساخت های شهری، آلودگی محیط و کیفیت پایین فضاهای زندگی، فرسودگی بافت خودروی بسیاری از محلات که به دلیل عدم برخورداری آن ها از حداقل استانداردهای ساخت و ساز و سرانه های خدماتی و شهری در مدت زمان کوتاهی دچار فرسودگی شده و مانند سلولی فاسد موجب فرسایش سلول های مجاور خود می شود و بسیاری موارد از این دست عواملی هستند که امروز تهران با آن دست به گریبان است. این موارد سبب شده است بزرگ ترین قطب رشد کشور توانایی جذب امکانات و عوامل مؤثر توسعه کارآمد را از دست داده و با سنگین شدن فشار تحمیل شده از سوی شهرها و روستاهای دیگر کشور، تبدیل به معضلی گردد که تنها با صرف بودجه های اضافی و تخصیص اعتبار بیش از حد به صورت مقطعی از مشکلات آن کاسته می شود.موضوع مقاله، معضلات ناشی از قرارگیری دو بافت نامتجانس در کنار یک دیگر است، چرا که یکی از مشکلات کلان شهر تهران که متأسفانه چندان صحبتی از آن به میان نیامده ، همجواری نادرست محدوده های ناهمگون شهری است. لذا تلاش گردیده دوگانگی موجود در چهره شهر تهران که خود ناشی از معضلات اقتصادی - اجتماعی است مطرح گردد.در این مقاله با رویکردی تحلیلی زوایای مختلف بحث از دیدگاه شهرسازی تشریح و نهایتاً چالش های شهرسازی عنوان گردیده است.